Wanneer is wachten goed?
Mijn ervaring is dat je er zelden goed aan doet op iemand te wachten: iemand die te laat komt, iemand die je zal bellen, iemand die iets voor je zal doen. Niet wachten, maar gewoon beginnen, gewoon doorgaan. Toch kan tijd die verstrijkt ook zijn werk doen: forceren, drammen en een te hoge snelheid werken meestal niet in iemands voordeel. Ik werk voor een bepaalde klant, er gebeurt daar weinig, ondanks gedane beloftes en uitgesproken verwachtingen. Als ik niet oppas, ben ik bezig met wachten totdat er beweging komt. Wanneer is het goed om geduld te hebben en wanneer kan ik beter uit die wachtstand komen? En hoe kan ik dat weten? Ik wil nu wel eens een antwoord op deze vraag en neem ’m mee naar het Filosofisch Lab.
Al snel kom ik tot een herformulering van mijn vraag: is geduld hebben hetzelfde als wachten? Via een opdracht word ik uitgedaagd in grote stappen snel thuis te zijn: geduld hebben en wachten is niet hetzelfde. Wachten staat stil. Geduld kun je hebben terwijl je in beweging bent. Nu weet ik beter wat ik niet weet, namelijk: hoe weet ik of ik stil sta of in beweging ben? In het wachten op een actie van die klant ben ik in beweging. Ondertussen gebeurt er van alles, weliswaar in mijn hoofd, maar toch. Wil ik wel voor deze klant werken? Wat kan ik zelf doen om beweging te bewerkstelligen? Wat doet ’t met me dat hij niets doet? Er is dus geen stilstand. Maar de vraag is wel of mijn eigen beweging ergens toe zal leiden. Mijn vermoeden is dat dat niet zo is. Ik beweeg dus in de richting van een doel dat er mogelijk niet is, althans niet in mijn reisplan. Niet gek dat dat soms voelt als een zinloze of ten minste onbevredigende beweging. Wat is dan eigenlijk het verschil tussen bewegen en stilstaan? Brengt elke beweging je ergens naartoe? Dat denk ik wel – hoe dan ook. Ook al is het niet het doel dat je voor ogen had.
In mijn situatie met die klant is er inderdaad wel degelijk sprake van beweging: ik doe mijn werk en reflecteer op mezelf. Reflecteren, dat is toch zeker voor mij het ultieme in-beweging-zijn. Maar waarom wil ik eigenlijk niet stil staan? Wat is daar zo erg aan? Ik kan ’t beter positief formuleren, want dit blijkt toch niet helemaal de kwestie voor mij. Dus: waarom wil ik in beweging blijven? Dat klinkt al heel anders. Ik wil in beweging blijven, ik wil voortgang, ontwikkeling, groei. Dan voel ik dat ik leef.
Het Filosofisch Lab heeft me heen en weer geslingerd. Ik heb helder zicht gekregen op een aantal ideeën van mezelf, dat brengt ordening en geeft rust. Ik hoef me geen zorgen te maken dat ik stil sta, ik ben namelijk toch wel in beweging. De aanwezigheid van beweging bepaalt of wachten goed is of niet. Beweging is het criterium. Zolang ik focus op beweging, hoef ik me niet druk te maken over wachttijden. Ik beweeg namelijk ondertussen. En als ik stil blijk te staan, is er waarschijnlijk iets anders aan de hand dan dat ik aan ’t wachten ben. Ik ben een rond en glad balletje buitelend door een bewegende omgeving en zal nooit stil komen te liggen zolang ik me in de wereld begeef. Zo is ’t maar net.
Het Filosofisch Lab is dé werkplaats voor vraag en antwoord. In het Filosofisch Lab werk je aan vraagverheldering omdat dat de meest effectieve weg is naar probleemoplossing. Verheldering van je denken leidt direct tot focus in je handelen. Elke deelnemer brengt een eigen vraag in en doorloopt volgens beproefde methode een opeenvolging van denk- en schrijfopdrachten.
Tachtig procent van de deelnemers beleeft binnen één sessie een doorbraak van niveau. Filosofisch Lab is géén groepsgesprek. Het Filosofisch Lab leent zich voor kleine groepen (3-7 pers.), middelgrote groepen (8-30 pers.) en grote groepen (vanaf 30 pers.), de werkwijze wordt aangepast aan de groepsgrootte.
