Wie gaat jouw verhaal vertellen?
Na vijftig jaar is hij eindelijk zover, en dat staat hem goed. Ruud (50, senior consultant) presenteert zijn plan voor het hele departement. Hij kiest zijn woorden zorgvuldig. Je ziet hem denken terwijl hij praat. Aarzelend, maar doelgericht. Je proeft zijn onwennigheid met het vertellen van het verhaal dat al jaren voor in zijn mond ligt, maar waar hij nooit de juiste woorden voor vond.
Dit verhaal is zijn levenswerk. Het is het verhaal over dertig jaar werkervaring die uitmondt in een methode. Een methode waar een heldere visie in doorklinkt. Een werkwijze die hij jaar in jaar uit heeft getoetst in de praktijk, aangescherpt en verrijkt. Een doorwrochte aanpak, een doorleefd idee: zó kunnen we besluiten nemen die voor alle betrokken partijen van waarde zijn, tegenstellingen verenigen, diversiteit in denkbeelden benutten. Ruud begeleidt teams en afdelingen met een toewijding en een deskundigheid die mensen niet snel vergeten. Hier ligt zijn hart, en dat is altijd al zo geweest.
Tranen liepen over zijn wangen toen hij drie maanden eerder vertelde over hét thema in zijn leven: ruimte innemen. Hij kan het niet, hij wil het niet. Hij heeft het nooit geleerd – zegt hij. Maar ondertussen heeft het leven hem wel meegenomen. Een reis waarover veel te delen is.
Wie gaat dat verhaal vertellen? Die vraag begon steeds meer te knagen.
Ruud heeft van alles gedaan: een consultancy-opleiding in de VS; nóg een opleiding, dichter bij huis; masterclasses rond persoonlijk leiderschap; verre reizen; een sabbatical; een nieuwe relatie, weer een nieuwe relatie; verhuizen naar een andere stad; presentatietrainingen; marketingworkshops, noem maar op.
Alles in de hoop dat het vanzelf zou gebeuren: die puzzelstukjes in elkaar, dat verhaal dat verteld moest worden, dat belang dat gezien zou worden. Maar het gebeurde niet.
Geen enkel verhaal vertelt zichzelf. Er is een mens nodig om dat verhaal te brengen.
Zo veel te vertellen en toch je mond houden. Kom op, Ruud, naar buiten ermee. Dat was wat zijn vrienden zeiden, zijn directe collega’s zeiden het ook. Maar hij deed het niet. Om geen ruimte te hoeven innemen – dat is wat hij zichzelf bleef voorhouden. Want wat stelt het eigenlijk voor wat hij doet? Er zijn velen zoals hij. Hoezo heeft hij iets nieuws te brengen? Wie zit er op hem te wachten?
De druk om geen ruimte in te nemen was groot. De overtuiging zijn verhaal te willen vertellen, moest nóg groter worden. De wereld draaide door. Het leven raasde voort. Hij merkte dat de jaren begonnen te tellen.
Het eigenlijke besef kwam pas later: het besef dat híj degene is die de taak heeft om de puzzelstukjes in elkaar te schuiven, dat híj de juiste persoon is om het verhaal te vertellen, dat híj degene was bij wie het belang van zijn bijdrage nog moest doordringen.
Moed was er nodig, moed én overtuiging. Elke stap die hem dichter bij de kern van zijn boodschap bracht, gaf hem die moed. Moed om zijn verhaal verder uit te werken. Zo groeide hij stap voor stap. Steeds zichtbaarder voor de buitenwereld. Steeds aantrekkelijker.
Hij liet het gebeuren, het moest gebeuren. Het bleek gewoon op zijn eigen manier te kunnen. Stap voor stap, rustig doorgaan op de ingeslagen weg.
Altijd bescheiden, dat is niet veranderd. Dat hoeft ook niet. De twinkeling in zijn ogen zegt genoeg. Spreken voor publiek is lastig, dat zal zo blijven. Daar staat hij, verlegen met zijn lichaam, onrustige handgebaren en een voorzichtige stem. Maar dat geeft niet. Hij krijgt zijn boodschap even zo goed over het voetlicht. Een verhaal dat van binnenuit komt, boeit altijd. Iedereen luistert.
Na vijftig jaar heeft Ruud de juiste vorm gevonden – een vorm die hem past. Een vorm voor zijn verhaal. Een vorm die zijn publiek herkent. Een brug naar zijn boodschap.
Zo blij dat het nu klopt. Hij wist het wel, hij moest het alleen nog ervaren. Nu zijn verhaal tastbaar is in woorden en zinnen, nu zijn visie een vorm heeft gevonden, met een begin en een eind – pas nu gelooft hij in zichzelf. Nu kan hij zijn boodschap handen en voeten geven voor een breder publiek dan alleen zijn directe collega’s en de mensen met wie hij werkt. Nu kan hij ermee de wereld in. Nu kan hij praten en schrijven, reizen en vertellen, zoeken en vinden.
Een mens bij wie de puzzelstukjes op hun plaats zijn gevallen. Hij ziet er prachtig uit.
Kunnen zijn wie hij is, en zich daarin gezien weten. Een hoger doel had hij niet.
Krijg je jouw verhaal niet in een passende vorm gegoten? Verdient jouw boodschap een breder publiek, maar vind je niet de juiste woorden? Een keer samen sparren daarover? Je kunt je HIER aanmelden voor een telefonische Verhelderingssessie. Een Verhelderingssessie is gratis en vrijblijvend en duurt ongeveer 30 minuten. Ook deze maand geef ik er weer een paar weg.
